Het werk van Jose van Loon laat duidelijk een fascinatie voor textiel zien, waarbij vilt en kantachtige stoffen voornamelijk zelf worden gemaakt van wol, zijde en naaigarens. Haar werk geeft uitdrukking aan woorden als: tactiel, aaibaar, schoonheid van het detail en kwetsbaarheid versus kracht. Het werk oogt zeer poëtisch, maar heeft een diepere betekenis, die tot nadenken stemt. Het dagelijkse leven is haar uitgangspunt in al zijn, schijnbare, eenvoud; de herinneringen, het gevoel en de kwetsbaarheid van het moment. De mens staat centraal. Zowel letterlijk; het lichaam en lichaamsdelen, als figuurlijk; de taal en momenten uit de levenscyclus. Jose van Loon keert het binnenste buiten, het wezenlijk wordt omgezet tot een symbool, dat één ieder voor zichzelf kan vertalen naar een nieuw binnenste.