Op de akademie ben ik begonnen met het schilderen van benen. Het lage gezichtspunt vind ik boeiend. Er ontstaat zo een andere wereld. Later heb ik dit vertaald naar de wereld van het kind. Als kind leef je vanuit een ander perspectief. Je bevindt je vaak op plaatsen en in situaties waarvan je de context niet kent…
Met een snelle verfschets leg ik het idee min of meer vast op het doek.
Vaak gebruik ik één kleur als basis. Die kleur komt overal weer terug en zorgt zo voor een eenheid. Al schilderend volgt de ene stap op de andere.
Het werk is realistisch wat de voorstelling betreft. Het gaat over dagelijkse taferelen, je zou het vakantiekiekjes of snapshots kunnen noemen. De afgebeelde personen leven in hun eigen wereld. Hebben ze een relatie tot elkaar? Is er iets aan de hand? De kleur doet vrolijkheid vermoeden, maar is dat wel zo?

Ik probeer de toeschouwer onderdeel te laten zijn van het schilderij. Ook hij gaat zich afvragen: waar ben ik en waarom ben ik hier verzeild geraakt?