Door Yoke Ferwerda

Beeldhouwkunst van Alma Devries,

Wanneer je wat materiaalbeheersing hebt geleerd en na oefening wat vormen kunt hakken of boetseren ben je nog geen professionele beeldhouwer. Volwassen kunstenaarschap betekent bij nader inzien voor de meesten een lange tocht die een leven lang kan duren. Het vereist filosofisch denken ( noem het - out of the box- ) dat kan op verschillende niveaus zijn, gedegen materiaalkennis, vele uren oefenen en werken, tobben, genieten, risico’s nemen, zoeken, fouten maken en er van leren. Maar vooral als mens en als materiaaldeskundige groeien. Absolute concentratie en een doel om te bereiken. Passie en moed. Vlieguren maken tot er een consequente vanzelfsprekende kwaliteit uit je handen rolt die absoluut niet kunstmatig of toevallig is. Ik stel me zo voor dat wanneer je als kunstenaar oud en versleten bent en in een bejaardenhuis nog de allerlaatste stilleventjes van je leven zit te schilderen en een portretje van de nachtzuster maakt juist dát misschien wel het sterkste kan worden wat je ooit hebt gedaan, dat zou mooi zijn …. Een soort Crescendo.
Waarom heb ik deze proloog toch nodig om het werk van Alma de Vries te laten zien… 
Laatst was er een tentoonstelling waar twee van Alma’s beelden stonden. Alma gebruikt in haar werk meestal twee soorten steen of meerdere verschillende soorten materiaal bij elkaar . Bijvoorbeeld steen en plastic in één beeld. Ze weet dat heel geraffineerd samen te brengen op een wijze die heel natuurlijk lijkt, terwijl dat helemaal niet zo is. Om het beeld heen wandelend komen er vragen in me op. Hoe heeft ze het gemaakt en vooral, waarom?? Het zijn dan bijvoorbeeld bloemvormen van keihard marmer. Hè? Marmer? Bloemen zijn toch zacht en een beetje lekker ruikend ook? Nee hoor, de bloemen van Alma zijn stoer en sterk, zwart en keihard. Toch staan ze volkomen vanzelfsprekend in de vaas. Degelijk gemaakt, krachtig van vorm. Samen met onder andere nog wat plastic vorken die met een brander zijn benaderd, een beetje gesmolten dus. Ze schikt de hele boel op een hartveroverende manier samen . 
Zo is er ook nog een ander beeld om omheen te wandelen. De twee soorten steen zijn zeer vakkundig en to the point bewerkt, niks toeval. Het staccato van de beitelslag is nog bijna hoorbaar. Die regelmaat en vastberadenheid, je wordt er stil van. Ook weer die “bijna bloemvormen” die zich los van elkaar op de grote steen bevinden alsof ze nergens anders thuishoren. Wat is dit, groeit hier soms iets? Ze lijken er op gestrooid. Steeds komen er dan weer die kleine vragen waar geen antwoord op is …… Je wordt door haar een beetje op het verkeerde been gezet, want de vormen lijken wel op iets concreets maar ze zijn het steeds nét niet. Doordat de onderwerpen op een heel charmante manier tegen de werkelijkheid aanschuren wordt er in je binnenste iets wakker gemaakt en dan gebeurt het, je gaat namelijk zelf de antwoorden verzinnen. Je gaat een omgeving verzinnen waar die beelden dan heel goed passen. De gedachtewereld wordt opengemaakt en het lijkt alsof er een nieuwe plek ontstaat. Je wordt in Alma’s sprookjesland uitgenodigd waar nog van alles kan gebeuren, ook als je weer weg bent… Het mooie van dit werk dus is dat het de eigen verbeelding prikkelt. Er is zo veel ruimte voor interpretatie. … Je krijgt zin om er over te praten… het te onthouden, dat lijkt me onder andere de bedoeling van kunst. website;